آیا درخت گردو سمی است؟

(بروزرسانی: ۱۴۰۲/۰۶/۳) توسط واحد آموزش

درختان گردو ماده‌ای شیمیایی به نام هیدروژوگلون تولید می‌کنند. این ماده در تمام قسمت‌های درخت وجود دارد. هیدروژوگلون به تنهایی بی‌ضرر و فاقد بو است. ولی، وقتی این ماده بوسیله‌ی ترکیبات موجود در هوا و خاک اکسید شود به یک ماده‌ی سمی آللوشیمیایی به نام ژوگلون تبدیل می‌شود. مواد آللوشیمیایی ترشحاتی هستند که برخی گیاهان اطراف درخت گردو را مسموم می‌کنند و مانع فعالیت‌های فیزیولوژیکی مانند جوانه‌زنی گیاه، رشد و جذب آب و مواد مغذی می‌شوند. گرچه تمام انواع درختان گردو ژوگلون تولید می‌کنند ولی، میزان تولید ژوگلون در درخت گردوی سیاه به اندازه‌ای زیاد است که بر گیاهان اطراف خود تأثیر گذاشته و آن‌ها را مسموم می‌کند. گیاهان حساس به ژوگلون که در نزدیکی درختان گردوی سیاه قرار دارند درنهایت زرد و پژمرده می‌شوند و از بین خواهند رفت.

  • درختان گردو ماده‌ای شیمیایی به‌نام هیدروژوگلون تولید می‌کنند.
  • ولی، هیدروژوگلون در اثر اکسیدشدن بوسیله‌ی ترکیبات موجود در هوا و خاک به یک ماده‌ی آللوشیمیایی سمی به‌نام ژوگلون تبدیل می‌شود.

میزان سمیت ژوگلون

غلظت ژوگلون در ریشه‌ها و جوانه‌های درخت گردو و همچنین در پوست گردو بیشتر از سایر قسمت‌های درخت است. درنتیجه بیشترین احتمال سمیت درخت در تاج آن است. یعنی جایی که ریشه‌ها، برگ‌های ریخته‌شده‌ی درخت و پوست در حال تجزیه‌ی گردو همیشه وجود دارد و تمام این مواد در تاج درخت اشباع می‌شوند. با این‌حال گیاهانی که در فاصله‌ی ۱۵ متری ریشه‌ی درخت گردو رشد می‌کنند در خطر رویارویی و مسمومیت با سم ژوگلون هستند. ممکن است این تماس (بویژه در مورد درختان بزرگ) فراتر از تماس با تاج درخت باشد.

علائم حساسیت به ژوگلون

اعضای خانواده‌ی بادمجانیان شامل گوجه‌فرنگی، بادمجان و فلفل از جمله گیاهانی هستند که تحت تأثیرات نامطلوب ژوگلون قرار می‌گیرند. علائم حساسیت به ژوگلون عبارتند از: افزایش سرعت زردشدن برگ‌ها، پژمرده شدن و درنهایت مرگ گیاه. به‌طور کلی ژوگلون برای انسان سمی نیست ولی، ممکن است موجب بروز علام خفیف آلرژیک در افرادی شود که نسبت به مواد شیمیایی (به‌ویژه در فصل بهار) حساس هستند.

  • غلظت ژوگلون در ریشه‌ها، جوانه‌ها و پوست گردو بیشتر است.
  • درنهایت اینکه احتمالاً بیشترین میزان سمیت گیاه در تاج پوشش درخت گردوی سیاه است. یعنی محلی که ریشه‌ها، برگ‌های فروافتاده از درخت و پوسته‌های در حال تجزیه‌ی گردوها انباشته می‌شوند.

پیشنهادهایی برای طراحی باغ

گیاهان حساس به ژوگلون را خارج از منطقه‌ی سمی درختان گردو بکارید. در مورد درختان جوان حدود دو برابر ارتفاع درخت را برای محدوده‌ی گسترش ریشه‌ها در نظر بگیرید. زیرا با افزایش سن درخت منطقه‌ی ریشه همچنان رشد خواهد کرد و به اطراف گسترش می‌یابد. منطقه‌ی سمی درختان بالغ می‌تواند تا بیش از ۲۴ متر از تنه‌ی درخت گسترش یابد. اگر این میزان فاصله‌گذاری برای شما امکان‌پذیر نباشد گیاهان حساس به ژوگلون را در جعبه‌های بزرگ یا بسترهای باغبانی مرتفع بکارید و آن‌ها را در مناطق دورتر از درختان قرار دهید. برای کاهش تماس گیاهان با سم ژوگلون گیاهان را به‌طور متناوب در سمت دیگر حفاط دائمی مانند قسمت سواره‌روی منزل قرار دهید.

کنترل سمیت ژوگلون

برای کنترل سمیت درختان گردو مواد ارگانیک به خاک اضافه کنید. این کار موجب افزایش جمعیت میکروبی خاک می‌شود و درنتیجه ظرفیت زهکشی خاک افزایش می‌یابد که درنهایت موجب متابولیزه شدن مواد سمی می‌شود. به‌طور مرتب میوه‌ها، شاخه‌ها و ترکه‌های ریخته‌شده در پای درخت گردو را جمع کنید. ولی، این شاخ و برگ‌های جمع‌آوری شده را به‌عنوان کود یا کمپوست برای سایر گیاهان استفاده نکنید. به‌طور کلی استفاده از دورریزهای درختان برای تهیه‌ی کود توصیه نمی‌شود مگر اینکه ریشه‌های درخت کاملاً از خاک جدا شوند. اگر قسمت‌هایی از ریشه در خاک باقی بماند قسمت‌های باقی‌مانده هنوز می‌توانند ژوگلون تولید کنند و این فرایند تا زمان تجزیه‌ی کامل گیاه (که تا چند سال طول می‌کشد) ادامه دارد.

  • گیاهان حساس به ژوگلون را در خارج از منطقه‌ی سمی درختان گردو بکارید.
  • ریشه‌های باقی‌مانده در خاک (حتی به مقدار کم) همچنان می‌توانند ژوگلون تولید کنند و این فرایند تا زمان تجزیه‌ی کامل ریشه‌ها در خاک (چندین سال) ادامه دارد.

درخت گردو ماده‌ای شیمیایی به نام ژوگلون تولید می‌کند. این ماده‌ی شیمیایی برای بسیاری از گیاهان سمی است. محدوده‌ی انتشار ژوگلون زیاد نیست و تا حدود ۱۵ متری تاج خارجی درخت می‌رسد. نباید از پوست گردوها و تراشه‌های چوب به‌عنوان کود یا کمپوست استفاده کرد. برخی گیاهان نسبت به سم ژوگلون ساطع‌شده از درخت گردوی سیاه حساس هستند و اگر در معرض آن قرار گیرند از بین خواهند رفت. گیاهان حساس به ژوگلون عبارتند از: سبزیجات، گل‌ها، درختان، درختچه‌ها و بوته‌ها.

برخی سبزیجات نباید در فاصله‌ی ۱۵ متری درختان گردو کاشته شوند. این سبزیجات عبارتند از: کلم و سایر محصولات خانواده‌ی کلم، فلفل، گوجه‌فرنگی، بادمجان، مارچوبه و سیب‌زمینی. اگر پیکربندی حیاط شما به صورتی است که نمی‌توانید باغچه‌ی سبزیجات خود را دورتر از ۱۵ متری تنه‌ی درختان گردو طراحی کنید از بسترهای باغبانی مرتفع استفاده کنید. به این منظور یک لایه ژئوتکستایل (wood cloth) زیر آن‌ها قرار دهید تا ریشه‌های گردوی سیاه بیرون بمانند. ممکن است این کار اثر ژوگلون را کاهش دهد.

برای امتحان کردن سمیت ژوگلون در کود یا کمپوست می‌توانید از بذر گوجه‌فرنگی استفاده کنید. اگر حدس می‌زنید ممکن است درقسمتی از کمپوست یا تراشه‌های چوب اجزای درخت گردو وجود داشته باشد مقداری از کمپوست یا کود را در سطلی بریزید و آن را با آب خیس کنید. مقداری بذر زیست‌پذیر گوجه‌فرنگی روی کود یا کمپوست داخل سطل بپاشید و سطل را در نور غیرمستقیم آفتاب قرار دهید. اگر کمپوست حاوی ژوگلون باشد بذرها سبز نمی‌شوند.

  • گردو ماده‌ای شیمیایی به نام ژوگلون تولید می‌کند. این ماده برای بسیاری از گیاهان سمی است.
  • اگر پیکربندی حیاط شما به صورتی است که نمی‌توانید باغ سبزیجات خود را در فاصله‌ی ۱۵ متری دورتر از درختان گردو طراحی کنید از بسترهای باغبانی مرتفع استفاده کنید و زیر آن‌ها یک لایه ژئوتکستایل قرار دهید تا ریشه‌های گردو بیرون بمانند. این کار می‌تواند اثر ژوگلون را کاهش دهد.

گل‌های یک‌ساله‌ای که در اثر سمیت درختان گردوی سیاه از بین می‌روند عبارتند از: گل‌های اطلسی، گیاه توتون، گل پنج انگشتی (پوتنتیلا). محصولاتی همچون یونجه و شبدر لاکی که سطح زمین را می‌پوشانند نیز نمی‌توانند در نزدیکی درختان گردوی سیاه رشد کنند.

درختچه‌ها و گیاهان چندساله

برخی گونه‌های گل‌های چندساله مانند نرگس زرد، گل صدتومانی، سوسن سفید، زبان در قفا و بایتیزیا (Wild Indigo) و همچنین زعفران پاییزه و گل‌های داوودی نسبت به سم ژوگلون حساس هستند. اگر این گیاهان در نزدیکی درختان گردو کاشته شوند مراقب علائم پژمردگی آن‌ها باشید و به محض مشاهده‌ی علائم باید گیاهان را از محل دور کرده و به مکانی دورتر از درختان گردو منتقل کنید. ممکن است سمیت درختان گردو گل‌های یاس بنفش، گل بداغ، گل صدتومانی، ازالیه و تمام بوته‌های خانواده‌ی توت‌ها و درختان تاک را از بین ببرد. گل ادریس و برگنو نیز به ژوگلون حساس هستند.

درختان

مجاورت درختان سیب و گلابی با درختان گردو می‌تواند موجب ازبین رفتن این درختان میوه شود ولی، درختان گیلاس در مجاورت درختان گردو به خوبی رشد می‌کنند. درختان دیگری که تحت تأثیر سمیت گردو قرار می‌گیرند عبارتند از: لاله‌ی درختی، درخت غان (فان)، توسکای قشلاقی، داغداغان، تمام گونه‌های کاج، کاج کریسمس، افرای نقره‌ای و ماگنولیای زمستانه.

  • گل‌های یک‌ساله که در اثر سمیت ژوگلون تولیدشده از درخت گردو از بین می‌روند عبارتند از: گل اطلسی، گیاه توتون و گل پنج‌انگشتی.
  • برخی گونه‌های چندساله‌ی گل نرگس، گل صدتومانی، سوسن سفید، زبان در قفا و باب‌تیزیا (Wild Indigo) و همچنین زعفران پاییزه و گل‌های داوودی به سم ژوگلون حساس هستند.

درختان گردوی سفید نیز همانند گردوی سیاه ژوگلون تولید می‌کنند. درخت گردوی ایرانی با ساقه‌ی درخت گردوی سیاه قلمه زده می‌شود. هنگام کاشت گیاهان حساس به ژوگلون همان مراقبت‌هایی که برای مقابله با ژوگلون درختان گردوی سیاه بکار می‌بردید برای درختان گردوی سفید یا درختان گردوی ایرانی نیز به‌کار بگیرید.

این مطلب چقدر مفید بود؟

3 از 5 (10 رای)

بازگشت به وبلاگ

دیدگاه‌ها

افزودن یک دیدگاه

لطفا 1 و 1 را با هم جمع نمایید.

ما را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید:

مشترک خبرنامه وطن‌بیو شوید!

جمع 9 و 6 برابر است با؟